En toen was het dus de avond voor vandaag..

Anneli gaf duidelijk aan dat we om half 10 zouden verzamelen om te vertrekken.  En aangezien wij allemaal van de Faculteit Educatie afkomen en aan het studeren zijn om leraren te worden, zijn we natuurlijk altijd stipt op tijd!

De avond voor vandaag dus, even snel in de gang bespreken hoe laat we met zijn allen gaan ontbijten, want dat is wel zo gezellig! Kwart voor 9, roept Ibrahim, en niet later want we gaan gewoon rustig aan doen. Prima hoor, kwart voor 9 beneden in de ontbijthal afgesproken. Fijne avond en slaap lekker iedereen!

Kwart voor 9 vandaag:
Mooi op tijd lopen Jip en ik dus naar beneden om te gaan ontbijten. Hmm, het is wel erg stil in de gang? Zou iedereen al wakker zijn of hoe zit dat nou.. Eenmaal beneden; Anneli, Pjotr en Aike zaten al gezellig aan tafel en waren aan het genieten van het toch wel geweldige weer en het lekkere ontbijtje. Goedemorgen! Zullen we nog even wachten Jip, dan kunnen we gezellig ontbijten. Prima zegt Jip natuurlijk 🙂

Tien voor 9 vandaag:
Hmm, waar blijft iedereen? Nou in ieder geval, langzaam maar zeker kwamen er toch wat mensen naar beneden.. Met ‘wat mensen’ bedoel ik de dames, even voor de duidelijkheid. De mannen waren nog nergens te bekennen.

Zo rond kwart over 9 vandaag:
Hey Ibrahim, jij ook hier? Die lieve jongen had zijn wekker nog op de Nederlandse tijd gezet.

Na het ontbijt, natuurlijk om half 10… of misschien was het toch kwart voor 10.. zijn we beneden gaan verzamelen en hebben we even met Mehtap kennisgemaakt. Dat is een studente van de PABO die haar stage nu loopt in Izmir, al twee maandjes. Snel het terras op, wat geschiedenis van Izmir en een mooie groepsfoto in de zon.

Let the Hyke begin!
Stonden we buiten het schoolplein, liet Anneli ons even het kleine winkeltje zien waar we wat konden kopen wanneer dat nodig was. Fijn om te weten, gauw weer verder!
Even deze stijle weg op en dan kan de échte wandeling beginnen. Oh! Wacht even jongens! Ho! STOP! Juist ja, onze blonde Amy wilde even de grond van dichtbij voelen. Auw enkel, bye bye legging. Echte bikkel wel hoor, gewoon toch mee gaan met de wandeling!

Geweldig begin, hier en daar wat meubilair in steegjes half op de trap etc. Paspoppen overal te zien, en de vlag… De vlag waar we naartoe zouden klimmen, heel… heel ver weg. Ah joh, duurt maar een uurtje, misschien anderhalf.

Eenmaal bezig was het natuurlijk mega gezellig, halverwege praaaachtig uitzicht. En niet alleen halverwege, nee hoor. Het uitzicht werd alsmaar beter. Een hele hoop foto’s, korte pauzetjes en ongeveer anderhalf uur later stonden we dan eindelijk aan de top, bij die vlag. Wauw! wat een uitzicht. Heel Izmir voor onze voeten. Rustig wat rond gekeken en natuurlijk nog meer foto’s gemaakt.

Tijd voor wat lekkere Turkse thee en koekjes. We zijn gezellig met de hele groep ergens hoog daar op die berg gaan zitten. Lekker thee gedronken en heerlijk van de koekjes gesmuld..

Tijd om naar beneden te gaan dames en heren!
Dat gaat een stuk sneller, duurt maar een kwartiertje of zo. Maar goed, met zo’n uber enthousiaste  groep als wij duurt dat natuurlijk wat langer. Ibrahim, Amy en Bart hebben nog even met wat kleine kinderen uit de buurt gevoetbald. Heel leuk om te zien. Iedereen natuurlijk heel erg benieuwd. Wie zijn jullie? Kunnen jullie Turks? Wat doen jullie hier? Die blonde is wel knap hoor! Mogen we op de foto? Mogen we wat losgeld? Ik kan ook Engels: Hellooo!  En nog heel wat andere vragen die ik jammer genoeg alweer ben vergeten.

Anyway, back to my story.. Na het voetballen weer vlug door naar beneden. Zet je schrap want we gaan een trap af.. Ofja, zoals sommigen het daar deden, we glijden de trap af!

Toen we bijna helemaal beneden bij de klokkentoren waren hebben we nog door nogal drukke straatjes heen gelopen die erg druk en luidruchtig waren. Spontaan gingen alle tasjes van achter de rug, naar voor op de buik waar die goed in de gaten gehouden konden worden. Hou je aan iemand vast, verdwijn niet van de groep..

Hey kijk zei ik: Osmanli Macunu, dat moeten jullie is proberen! Had ik nooit moeten zeggen, heel lekkere zoete lolly’s verder, maar het duurde nogal lang voordat we klaar waren met zo’n grote groep.
Snel toch door naar de klokkentoren met genietende kinders met lolly’s in hun hand. Eenmaal beneden herenigd met Adnan en Efra en toen zijn we ook door gelopen naar de ‘bus’ zoals Anneli de boot noemde :)!

Now it’s time for the afternoon.
Karsiyaka: Hier hebben we met z’n allen gezellig rondgelopen en hier en daar wat gekeken, met zijn allen geluncht en op zoek geweest naar echte Turkse ijs.. En heerlijk genoten tabiki (natuurlijk). Nu maar is in het turks, want ik typ wel erg vaak natuurlijk zie ik. Zorgt voor wat afwisseling ;).

Snel weer terug om op tijd te zijn, en weer terug te gaan naar het teachers house want iedereen was dood-op onderhand. Wat wel begrijpelijk is neem ik aan, na zo’n lange maar leuke wandeling.

Back at home heeft iedereen het rustig aan gedaan, even teruggetrokken, bedaart, uitgerust en klaar om te gaan eten. Of niet? Waarom ‘of niet’?

Nou, dat zal ik even uitleggen.. Het duurde namelijk bijna een uur voordat we er over uit waren waar en wat we nou gingen eten. Uiteindelijk zijn we eruit gekomen! Met een ‘klein‘ beetje hulp van Mehtap!

Op naar de sfeervolle straat: Kibris Sehitleri.. Maar ehh, Kübra, waar gaan we nu eten dan? Huh? Wat? Ikke? Nou.. Ehmm… Kies maar jongens, ik loop achter jullie aan. Tot hier aan toe heb ik jullie gebracht, goed zat toch :)) Toen we eenmaal een restaurantje hadden gekozen hebben we ook heerlijk gegeten. Nog wat nagenoten van thee en snel weer terug gegaan naar het teachers house.

The Evening/night:
Daar zitten we dan, op kamer 304, heel erg moe maar toch wel gezellig.. Sommigen zijn al gaan slapen, Slaap lekker en tot morgen HALF tien hé :’D Ik ben trouwens ook even afgezonderd van kamer 304. Jullie raden nooit waar ik zit. Ja hoor, op de gang, vlakbij de WI-FI, huppeldepuppel. Waarom? Natuurlijk om alle lezers up-to-date te houden.

Nu weten jullie ook zo ongeveer wat er allemaal gebeurd is vandaag, ik hoop dat jullie kunnen genieten van dit verhaal tijdens het lezen. Tijd voor mij om terug te gaan naar mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes!
Slaap lekker allemaal, en de groeten uit Izmir!