Tom Schoemaker is docent aan Pabo Arnhem

Eigenlijk vind ik Roodkapje maar een dom wicht. Hoe is het nou in vredesnaam mogelijk dat je niet eens ziet dat het niet je eigen grootmoeder is die in bed ligt, maar een wolf met een dom slaapmutsje op? Maar eigenlijk vind ik mezelf nog dommer. Ik had, als kind, niet eens in de gaten dat dit ronduit stom was van Roodkapje.

Er zijn vele verklaringen voor dit gebrek aan inzicht van Roodkapje. Zelf gebruik ik vaak de gedachte dat oma’s in principe altijd te vertrouwen zijn. Ouders willen altijd nog iets van je (maak je huiswerk, ruim je kamer op, niet nog een snoepje nemen…) maar bij oma mag je helemaal jezelf zijn. Bij oma hoef je dus niet op je hoede te zijn. Daarom vraag je je ook niet af of oma wel daadwerkelijk oma is.

Zo gaat het verhaal over vertrouwen. Mama durft Roodkapje alleen het bos in te sturen omdat ze naar oma gaat. Maar wat als zelfs die persoon die het meest te vertrouwen lijkt, opeens niet meer te vertrouwen is? Sommige kinderen worden helaas misbruikt door hun oma, en dan is oma misschien zelf wel de wolf…

De pedagogische vraag is dan hoe we kinderen de juiste balans leren vinden tussen vertrouwen en overgave aan de ene kant, en een kritische blik en zelfs wantrouwen aan de andere kant. Lastig zat.

Onlangs had ik een situatie bij de hand waardoor ik ook weer aan Roodkapje moest denken. Ik begeleid momenteel een studente in de stage. Leuke, spontane meid die goed contact met de kinderen heeft. Heerlijk, denk ik dan als stagebegeleider, daar lopen de kinderen mee weg en daar heb ik weinig werk aan.

Totdat ik het bericht kreeg dat ze haar stage af had moeten breken. De mentor (de leerkracht van de klas waarin zij stage liep) zag het niet meer zitten om haar verder te begeleiden. Ik was helemaal verbaasd. “Maar student, wat heb je grote…!”

Dat betekende de nodige gesprekken voeren om uit te zoeken wat er gebeurd is en zoeken naar een nieuwe stageplek (beide zijn gelukt trouwens).

Voor mij was Roodkapje opeens niet meer dat sprookje over een onnozel meisje, toen en daar, en een grootmoeder die slachtoffer was van een slimme maar hongerige wolf. Roodkapje ging er opeens over dat mensen meer kanten hebben dan die je op het eerste gezicht ziet. Altijd een mix van dingen die je graag ziet en dingen die je liever niet ziet. Het is een sprookje dat uitdaagt om verder te kijken.

Maar het is ook een sprookje dat gaat over het begeleiden van dit soort studentes. Hoe diep je uit het binnenste van die wolf, die leuke, spontane meid met een goed contact met de kinderen weer op, zodat zij weer vrij rond kan lopen en met enthousiasme voor de klas kan staan

Wie weet, leeft ook zij nog lang en gelukkig…

Lees ook de eerdere blogs van Tom over ‘Roodkapje’:

– Kun jij de pabo aan? (blog 1)
– Alleen de jager kan ons redden (blog 2)
– Little Red Riding Hood is going to America! (blog 3)
– Roodkapje, zo’n stuk verdriet (blog 4)
– Maar wie is roodkapje eigenlijk? (blog 5)
– ADHD Roodkapje (blog 6)– De wederopstanding van Roodkapje (blog 7)