Jurian is eerstejaars student Academische Pabo

Om half 8 gaat m’n wekker af. Even luister ik verbaasd naar de herrie en probeer te bedenken waarom het alarm zo vroeg afgaat. Verschillende dingen flitsen me door het hoofd; brandoefening; werk; huiswerk; school; m’n oma moet naar de breiclub worden gebracht en ik ben zo lief geweest om toe te zeggen. Dan spring ik plotseling uit de veren en sta met een glimlach naast mijn bed.

De wekker klinkt niet meer zo vervelend en zelfs na de gebruikelijke struikelpartij over mijn los slingerende schoenen blijf ik kalm, rustig en vrolijk. Ik pak mijn tas en begin, al fluitend, mijn spullen in te pakken. Nog steeds vrolijk spring ik 30 minuten later op de fiets en rijd richting Oss. Vandaag is namelijk de enige echte schoolverlaters sportdag! Vandaag mogen de jonge, fanatieke groep 8’ers uit Oss en omstreken zich op sportief gebied gaan meten met elkaar.

Op weg
Één docent voorop, één docent achterop en de ouders en stagiaires er druk tussendoor fietsend en roepend. Mooie kreten zoals: ‘aansluiten’, ‘tegenliggers’, ‘pas op’ en ‘Jongens, dit is de laatste keer dat ik waarschuw, de volgende keer ga je direct terug en hoef je niet meer mee te doen met de sportdag’, worden door iedereen meerdere malen gebruikt.

Hoe het ook zij, uiteindelijk staan alle leerlingen netjes op de parkeerplek om te beginnen aan deze leuke dag. De tassen worden afgegooid, de sportschoenen aangetrokken en de groepjes worden bekendgemaakt. Ik stond even naar het vreemde kunstgras te kijken toen ik een stem hoorde roepen: ‘en de volgende leerlingen mogen naar meester Jurian’. Namen werden omgeroepen en ik zette mezelf meteen schrap. De eerste 3 dames kwamen aangehuppeld en keken naar me alsof ik uit mijn hoofd wist op welk veld we hoe laat moesten beginnen. De 4 jongens uit de 8a klas (niet mijn eigen stageklas) kwamen aanwandelen en probeerde er allemaal even nonchalant uit te zien. Na het gebruikelijke, ‘ieeeuww moeten we bij hun de groep?’ gingen de jongens een metertje achter mij, tegen een hekje aanhangen. Dit ging zo even door totdat ik 13 leerlingen om me heen had staan met maar één missie: zo veel mogelijk vragen stellen!

E.H.B.O.
Ondertussen was de eerste ronde natuurlijk al begonnen. Mijn mede-leiding attendeerde me hier op en samen met de leerlingen liepen we vlug naar het veld. Vol overtuiging van het kunnen van onze leerlingen stonden we te juichen naast de kant. Tot we zagen dat de tegenstander er niet was. Nergens te bekennen. De leerlingen waren maar onderling tegen elkaar gaan voetballen om niet al te koud te worden. We gingen even naar de organisatie en daar werd al snel besloten dat we dan maar gewonnen hadden! Vol vreugde liep ik terug naar mijn groep om dit mooie nieuws te melden. Aangekomen bij de groep zag ik iedereen bij elkaar staan! Ik dacht nog, in mijn onschuld, dat is makkelijk dan hoef ik ze niet bij elkaar te roepen. Ik kwam nog dichterbij en daar bleek dat het eerste slachtoffer al gevallen was. Eén leerling had het voor elkaar gekregen om haar enkel om te zwikken.

De prijsuitreiking
Na deze tegenvaller zijn we toch maar rustig doorgegaan om te kijken of we, met één iemand minder, toch nog iets konden winnen. We eindigde die morgen als 3^de in de competitie. De middag ging het iets beter. We gingen s’middags binnen spellen spelen en daar was mijn groepje erg sterk in! Met slechts één gelijkspel en de rest winst, wisten we dat we hoog hadden gescoord. Het heeft misschien geholpen dat de groep bestond uit een aantal bloedfanatieke leerlingen waarvan er drie groter waren dan mij (en ik ben niet moeders kleinste), er één leerling in de brabantse selectie van handbal zit en 4 meiden die vastbesloten waren om te bewijzen dat meiden net zo goed konden sporten als de jongens (en stiekem nog wel beter).

Bij de prijsuitreiking stonden we dus vol hoop te wachten op de naam van ons mooie schooltje! De derde prijs ging voorbij, de tweede prijs werd uitgereikt en de eerste prijs werd aangekondigd! De presentator hield, voor het dramatische effect, even zijn adem in en riep toen: Groepje 15!!!!!! We hadden gewonnen!! Wat was ik trots op die stoere, sportieve groep 8’ers die heel binnekort in hun nieuwe klassen staan. Die grote, stoere groep 8’ers zich dan plotseling weer heel, jong, klein en kwetsbaar zullen voelen.

Maar voor nu, ga maar lekker tikkertje spelen op de speelplaats! Jullie hebben het verdiend!

Meer informatie over de Academische Pabo