Bonnie is eerstejaars student Academische Pabo

Het begon allemaal op een mooie donderdag ergens in oktober. Ik was aan de beurt voor de logopedische screening. Niet omdat ik zoveel last had van mijn stem, niet omdat ik geen geluid kon voortbrengen en niet omdat ik zelf het vermoeden had dat er iets niet klopte. Simpelweg omdat iedereen die op de HAN de Pabo doet deze beruchte test moet afleggen. Maar wat maakte mij het uit dat ik zo’n screening moest? Ik heb een paar weken op de camping gestaan en zonder microfoon ruim 50 kinderen weten te overschreeuwen en ik sta 2 keer in de week te gillen om kinderen niet te laten verdrinken. Dus dan moet voor een klas van 25 kinderen staan toch ook lukken dacht ik in mijn onschuld…

DE screening
Toch wel een beetje zenuwachtig liep ik mijn klasgenote achterna op weg naar ‘het hokje van de logopedist’. Ze vertelde me nog even snel dat ik echt moest doen alsof er kinderen bij waren, want dat je anders een lading commentaar over je heen kreeg en ohja ik moest ook niet vergeten om zo goed mogelijk te zingen. ZINGEN? Daar ging mijn vertrouwen in een goede afloop van deze screening. Ik hoopte maar dat de beste man zijn oordoppen klaar had liggen, want helaas is mijn zang een soort geschreeuw met ergens vaag een melodietje.

Aangekomen bij ‘het hokje’ nog even een flinke hap lucht en naar binnen maar. Ik was nog geen 2 tellen binnen of ik kreeg al commentaar. ‘Je spieren in je nek zijn gespannen en je ene schouder is hoger dan de ander, je hebt vast veel last van je stem.’ ‘Nee meneer, ik heb van best veel dingen last, maar mijn stem functioneert prima hoor!’ ‘Hmmmm… nou dan beginnen we maar.’

Tot mijn grote plezier begonnen we wel leuk. Ik mocht een stukje voorlezen! Misschien was het toch wel niet zo erg als ik dacht. Het moment van vreugde duurde maar kort; na het lezen mocht ik namelijk letters gaan uitspreken. Nee niet gewoon, A-B-C-D-E-F-G… maar iedere letter zo lang mogelijk. Ik vond het zelf nog best goed gaan, ik was best trots op mijn 10 seconde durende Z. Jammer dat hij toch echt minstens 20 seconden moest kunnen. Gelukkig kreeg ik nog een herkansing, maar verder dan 9 seconden kwam ik weer niet.

Ik zag de logopedist al druk gaan schrijven en omcirkelen op het formulier; iets in mij zei dat dat vast niet was om op te schrijven dat alles zo fantastisch ging. Het moment van de waarheid was nog niet eens geweest en ik vond er al niks meer aan. Na het niet zo succesvolle uitspreken van letters mocht ik gaan zingen. Daar stond ik dan… in een hokje ‘in de manenschijn’ te zingen. Wat voel je je dan gênant! Wonder boven wonder was meneer hier dan wel tevreden over (oke misschien kwam dat doordat ik hem had voorbereid op het ergste van het ergste en wilde hij vriendelijk voor me zijn). Nog even schreeuwen naar een denkbeeldig kind wie onder een denkbeeldige auto liep en mijn test zat erop.

‘Bonnie ga er maar weer even bij zitten. Ik denk dat je een poliep op je stembanden hebt. Je moet een afspraak bij de KNO-arts maken, dit mag gewoon in Zevenaar in het ziekenhuis. Daarnaast moet je sowieso externe logopedie gaan volgen. Je krijgt nog een mailtje met meer informatie.’

Maak dat de kat wijs!
Wat was ik chagrijnig! Iedereen heeft gehoord hoe belachelijk ik het vond. Toch maakte ik braaf een afspraak bij de huisarts om een doorverwijzing te halen naar de KNO-arts. Zelf was ik er eigenlijk nog steeds van overtuigd dat er niets aan het handje was. In Zevenaar had het ziekenhuis niet de apparatuur om te kijken naar mijn stembanden, maar omdat ze me niet helemaal zonder uitslag naar huis wilden sturen besloten ze nog maar even een cameraatje via de neus naar binnen te duwen. De conclusie was dat er wel iets op mijn stembanden zat wat er niet hoorde, maar dat ze in Rijnstate meer konden vertellen. Ondertussen begon ik toch wel te twijfelen aan mijn instelling van ‘niets aan het handje’.

In Rijnstate mocht ik eerst gezellig op allerlei hoogtes geluid gaan maken. Als ze mij vertellen dat ik mijn kopstem moet gaan zingen, weet ik echt niet wat ze bedoelen hoor. Uiteindelijk kwam er een prachtig grafiekje uit. Nou ja, ik vond hem prachtig, maar de arts iets minder: mijn bereik in toonhoogte en volume was veel te klein. Nog even een foto laten maken en het verlossende woord zou er zijn.

Beetje tegenvaller dat het niet zo aangenaam is dat er een dikke ijzeren buis in je mond wordt geduwd, terwijl je tong er zo’n beetje uit wordt getrokken. De arts besloot toen toch maar een verdoving (met banensmaak!) te geven. Uiteindelijk stonden mijn stembanden met BOBBEL op de foto. De logopedist op school had dus toch gelijk; ik had inderdaad een poliep of een kiester. Er zat dus niks anders op dan een operatie en het liefst zo snel mogelijk. Doe het dan ook maar meteen dacht ik, dan zijn we daar ook weer van af.

En nu?
Ondertussen is mijn poliep of kiester of wat het ook precies was al een tijdje weg. De dagen zwijgplicht zijn gelukkig voorbij. Het waren maar 4 dagen, maar in mijn ogen was het veel langer. Voor iemand die normaal de mond nooit dicht heeft, is 4 dagen niet praten ongeveer net zo erg als een week niet roken voor een kettingroker.

Van mijn lieve stageklas had ik een mooie mondharmonica gekregen, zodat ik toch nog een beetje kon communiceren. Verder had ik van ieder kindje een boekje gekregen met een lieve tekst erin en ik kon ze meteen gebruiken om alles op te schrijven wat ik wilde zeggen. De cadeautjes zijn ondertussen overbodig! Ik sta gewoon weer iedere week voor de klas. Helaas nog steeds met dezelfde lelijke, krakende zangstem, maar zonder poliep!

Website Academische Pabo