Robin is vierdejaars student Pabo Groenewoud Nijmegen

Misschien heb je het al gezien, terwijl je door de gang van de Pabo in Nijmegen liep. Op 1 van de prikborden hangt een aantal foto’s en 2 verhalen. Een persbericht en een krantenartikel. De foto’s vertellen eigenlijk al een beetje waar het over gaat: een uitreiking van een certificaat! Maar het gele blad, links boven het prikbord (op zich best ver van de collage, maar dat terzijde) zegt genoeg. “Robin de Groot, 4000^ste cultuurcoördinator” staat er dik op gedrukt.

Nu ben ik dus Robin de Groot. Robin de 4000^ste cultuurcoördinator van Nederland! En weet je hoe het voelt? Alsof je een nummertje gekregen hebt. Maar wel een prachtig nummertje. Iets wat niet meer afgenomen kan worden. Vol trots kan ik het aan iedereen vertellen. En vol trots kan ik dan gelijk vertellen wat een cultuurcoördinator doet, aangezien het begrip icc-er (interne cultuurcoördinator) nog niet volledig ingeburgerd is bij de studenten en docenten. Een korte omschrijving: “een icc-er ontwerpt, regelt en verzorgt de cultuureducatie op een school”.

“Niet zomaar leuk kleien!”
Door de minor Kunst en cultuur te volgen wordt je een icc-er. Wat de minor precies inhoudt en waarom ik ervoor gekozen heb, daar ga ik je niet mee lastig vallen. In ieder geval kun je zeggen dat ik niet zomaar leuk wil kleien met kinderen. Verschillende vormen van kunstvakken aanbieden, dat was mijn drive. Dit leidde tot zowel kunstvakken als cultuureducatie.

Cultuureducatie opent de ogen
Voordat ik aan de minor begon had ik al als uitgangspunt voor cultuureducatie “ken je stad, ken je dorp”. Maar nu ik de minor gevolgd heb en verschillende culturen gezien en ervaren heb (onze groep was echt multicultureel met een Belg, een Zwitserse, Nederlanders en een Duitse), ben ik toch wel iets verder gaan denken dan dat uitgangspunt. Ik ben mijn visie gaan verduidelijken.

“… Cultuureducatie laat je niet alleen het omhulsel zien, maar ook de inhoud. Cultuureducatie opent de ogen om mensen te laten zien!” is dan ook een uitspraak die ik op mijn dpf heb staan. Wie weet bijvoorbeeld waar de straatnaam Rolling Stonesstraat, Lent-Nijmegen, vandaan komt? Met cultuureducatie maak je kinderen bewust van waar deze straatnaam vandaan komt en waarom de straat zo wordt genoemd.

“Leuk, we mogen naar Den Haag!”
Maar goed, de minor was alweer een tijdje afgelopen. De cultuureducatie stond alweer op een laag pitje. Een inhaalslag werd gemaakt, er was te veel achterstand, tot het moment van de uitnodiging. Ik kreeg een mailtje waarin ik uitgenodigd werd voor de uitreiking van het icc-certificaat. Het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap had ons uitgenodigd om de uitreiking op het ministerie te doen. “Leuk, we mogen naar Den Haag!” Vol trots dat ik naar Den Haag mocht, de 2 weken uitgezeten tot dé dag.

Redelijk vroeg op, vol spanning gewacht tot het tijd was om de trein te halen. Na een leuke, tijdrovende treinreis dan toch eindelijk aangekomen in Den Haag. Te vroeg voor de uitreiking, dus maar even een rondje centrum: de Bijenkorf, “China-town”, het Binnenhof en weer het station. Daar de andere studenten ontmoet en gezamenlijk naar het ministerie gelopen, waar we ons mochten legitimeren. Tijdens het controleren of ik wel op de lijst stond kwamen mijn groepsgenoten en ik erachter dat ik de 4000^ste gecertificeerde was. Dik gedrukt met de woorden “4000^ste certificaat, uitreiking door Halbe Zijlstra” (staatssecretaris) was het helemaal compleet. “Ik wil naar huis!” Dat was het eerste wat bij mij opkwam. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom ik dat dacht. Misschien de stress, spanning of iets anders. Maar ik had geen zin meer in de uitreiking.

“Ik ga Halbe Zijlstra een handje geven”
Na wat te drinken, te happen en het lange wachten op Halbe was het moment dan toch daar! Na een korte speech van iemand van Cultuurnetwerk Nederland, een grapje en een speech van Halbe, mocht ik naar voren komen. Ik mocht het certificaat in ontvangst nemen. En het allerbelangrijkste, waarvoor ik eigenlijk naar Den Haag was gekomen, een handje van Halbe! Ik heb iedereen al gek gemaakt in de weken voor de uitreiking. “Ik ga Halbe Zijlstra een handje geven!”, zei ik tegen iedereen die ik tegen kwam.

Nadat ik het certificaat ondertekend heb, net als mijn groepsgenoten, hebben we de dag afgesloten. En hoe doe je dat beter dan met een frietje kapsalon!

Een memorabele dag, dat was het zeker. Want wie kan nu zeggen “ik ben de 4000^ste icc-er van Nederland!”? Wie kan er trots zijn op dat nummer? Precies. Ik!

Voor de nieuwsgierigen onder ons:

• Het persbericht
• cultuurcoördinator.nl

Website Pabo Groenewoud Nijmegen