Ik op de Oxford School met leerlingen uit klas 6. Net na een potje basketbal.

Mijn naam is Jort Hende, vierdejaars student leraar aardrijkskunde. Ik heb een minor gelopen in Nepal en daar wil ik jullie graag wat over vertellen.

Ik ben nu al een tijdje terug uit Nepal, en ik wil jullie graag meenemen in het proces van thuiskomen na een lange tijd in een ander land te hebben gewoond.

Mijn eerste thuiskomervaring was landen in Schiphol, het moment dat de vliegtuig wielen de grond raakten en het vliegtuig tot stand kwam realiseerde ik het me pas echt. Ik ben thuis. Zometeen pak ik m’n bagage en zie ik mijn familie weer. Zometeen drink ik een biertje met m’n zusje en rook ik een sigaret met m’n vader. Zometeen knuffel ik m’n moeder en omhels ik mijn vrienden weer. Raar, maar wel iets om naar uit te kijken.

Ik had in New Delhi bijna niet geslapen, en na 15 uur vliegen was ik gesloopt. Dus voor mij was thuiskomen ook een beetje een sleur. Het ging allemaal zo snel maar ook zo langzaam. Ik vroeg me bij de bagageband af of ik moest gaan huilen als ik m’n familie weer zie, is dat normaal? Hoort dat erbij? Ik sla mezelf terug naar de werkelijkheid. Doe normaal Jort, je ziet het zometeen wel. En er werd niet gehuild, er werd alleen maar gelachen en ik was intens blij om iedereen weer te zien.

Maar dat is fase 1 van thuiskomen, er kwam nog veel meer bij kijken. Ik was zo moe dat ik van de autoreis terug naar huis niet zo heel veel heb meegekregen. Maar thuiskomen in het huis van mijn vader was even iets. Ik heb weer warm gedoucht, wat niet altijd kon in India of Nepal. De koelkast was tot de nok aan toe gevuld, waar ik echt even aan moest wennen weer. De keuze aan spullen in de koelkast vond ik ook geweldig, heerlijk dat ik weer kon kiezen tussen bepaalde producten. We aten die avond geen rijst, maar een lekkere hamburger. Verdorie die had ik ook wel gemist! Fase 2 van thuiskomen was eigenlijk best relaxed en fijn. Weer zoals vanouds.

Fase 3 daarentegen, was echt even wat anders. Dat gebeurde de volgende dag al eigenlijk. Iedereen gaat weer z’n gangetje, de ene gaat naar school, de andere naar werk etc. Het leven gaat gewoon weer door, en daar zat ik dan. Voor mij was het een raar gevoel om te zien dat het leven hier ook gewoon doorgegaan is. En ik zou straks ook maar eens moeten doorgaan. Verslagen schrijven, studeren voor m’n tentamens, afspraken maken met m’n eindstage en weer werken in het restaurant.

En dat werken was wel nodig, de schatkist was best wel leeg na Nepal en India. Werken was ook weer wennen. Ik ben namelijk ober in een restaurant. De mate van organisatie en snelheid in het restaurant was ik eventjes vergeten. Verdomd wat lopen mensen hier snel. Wat gaat alles met een hoog tempo hiero. Dat is echt niet in Nepal of India hoor. Maar na een dag had ik de draai daar weer helemaal te pakken. Leuk, dat dat zo snel kan… Snel weer ingeburgerd dus…

Maar nu nog steeds, bijna een jaar later, merk ik dat mijn gedachtes nog terug dwalen naar Nepal. De rustige sfeer, de lieve mensen, het relaxte leven, de prachtige natuur en de vriendschappen die zijn ontstaan daar. Ik mis het hier in Nederland, ik mis ’s ochtends uit mijn raam kijken en dan de Himalaya te kunnen zien. Ik mis het scooter rijden door de heuvels van Pokhara. Ik mis de mensen die zo lief waren dat ik bijna niet meer wist wat ik soms moest zeggen. Ik mis mijn leven daar. Maar het leven gaat door, en dat is ook niet raar het heeft misschien zelfs iets moois. Maar ik weet één ding zeker; Nepal, ik kom terug!