Esther van Veghel. derdejaarsstudente lerarenopleiding Engels

Ik ben nu alweer ruim twee maanden terug op Nederlandse bodem, maar ik denk nog vaak terug aan mijn tijd in Glasgow, Schotland. Ik ben mijn leventje dat ik daar had opgebouwd en het land waar ik nog meer van ben gaan houden gaan missen, dit ondanks de eerste weken van heimwee en ondanks de laatste week van gemengde gevoelens.

Ik had ervoor gekozen om te gaan free-moven, aangezien ik graag naar Schotland wilde en de HAN geen connecties had met onderwijsinstellingen in dit land. Ik was er al vaker geweest en kende mijn (voorlopige) nieuwe thuis dan ook al redelijk goed, maar ik had niet verwacht zo’n erge last te krijgen van heimwee. Ik ben hier de eerste paar weken flink ziek van geweest en wilde eigenlijk alleen maar naar huis. In het begin was ik dan ook vooral gefocust op de tijd om krijgen en mezelf bezighouden. Maar met de steun van mijn oude en nieuwe vrienden begon ik me steeds meer te vermaken en heb ik alsnog een fantastische tijd gehad in Glasgow en kijk ik met veel plezier terug op mijn avonturen die ik daar heb beleefd.

Zoals ik eerder zei; ik had een nieuw leven opgebouwd. Na drie maanden in het buitenland te hebben gewoond, was ik gewend geraakt aan het leven en de gang van zaken daar. Ik volgde college aan de Universiteit van Glasgow, deed een Gaelic cursus en werkte in een club in het stadscentrum. Ook las ik boeken van Schotse schrijvers en verdiepte ik me verder in lokale folklore, beide dingen die ik graag doe. Daarnaast ging ik vaak leuke dingen doen met mijn huisgenootjes, mijn vrienden die daar woonden en mijn vrienden en ouders die bij me op bezoek kwamen.

Na de eerste vlaag van emotionele stress door de heimwee, had ik me wat beter voorbereid op een mogelijk vervolg. Mijn laatste week van het 13-wekenlang durend avontuur brak verrassend snel aan en het werd tijd om alles af te ronden. Naast de officiële formaliteiten die ik af moest sluiten (essay schrijven voor een vak, mijn laatste dienst op het werk draaien), had ik ook genoeg tijd gepland voor leuke dingen. Deze week stond dan ook het meest in het teken van afspreken en, helaas, afscheid nemen. Ik heb iedere dag wel met iemand afgesproken om elkaar voor de (voorlopig) laatste keer te zien; sommigen bleven in Schotland, een vriendin zou een tijdje later naar Australië verhuizen, een andere vriendin zou teruggaan naar Chili en weer een andere zou weer bij haar ouders in Spanje gaan wonen. In deze week kwamen die gemengde gevoelens naar boven; ik wilde onwijs graag naar huis maar ik had het inmiddels ook naar mijn zin en wilde niet meer per se weg. Maar het moest en gebeurde dan ook. Ik heb vooral specifieke mensen gemist, maar daarnaast ook simpele, Nederlandse kaas.