Bart is tweedejaars student Pabo Arnhem

Enigszins een vreemde titel, en wie verder leest zal er achter gekomen zijn dat dit niet helemaal de waarheid is. Eerst zal ik mijzelf even voorstellen. Ik ben Bart Lemans, ben in april voor het laatst jarig geweest als tiener (ik ben 19 dus), en studeer, wederom als mijn titel anders doet vermoeden, aan de pabo.

Ik ga tóch de pabo doen
Ik zit ondertussen in de kernfase, wat betekent dat ik het propedeusejaar doorstaan heb (en ook nog zonder kleerscheuren, gezien ik in november a.s. mijn propedeusecertificaat mag ondertekenen). Toch ben ik niet direct naar de pabo gegaan. Wat heet…

Wat moet ik gaan doen na de havo?
Op de middelbare school wist ik niet wat ik na de havo wilde doen. Mijn moeder zei: ‘waarom ga je niet naar de pabo?’. Eerlijk gezegd leek me dat helemaal niks… ‘Je krijgt zo’n standaard leventje en elke dag wordt hetzelfde’, dacht ik. Daarbij, als mijn moeder iets zegt, doe ik het juist niet! M’n moeder, die zelf  ‘juf’ is, bleef vaker zeggen: ‘Bart, je gaat uiteindelijk toch wel de pabo doen, want je bent er geschikt voor.’ Waarop ik weer zei: ‘mam, ik ga NIET de pabo doen!’.

Journalistiek in Utrecht
Uiteindelijk had ik me aangemeld voor journalistiek in Utrecht. Na een lange toelatingstest werd ik niet toegelaten. Vervolgens ben ik Sport- en bewegingseducatie gaan doen in Nijmegen op de HAN. Ik heb hier mijn propedeuse gehaald, maar toch twijfelde of ik later wel Sport- en bewegingseducatie wilde gaan doen. Ik had echter wel het hele jaar stage gelopen met kinderen (op een buitenschoolse opvang en bij een voetbalclub), en dacht.. ‘laat ik de pabo toch maar een kans geven’.  Na toch lang twijfelen heb ik de knoop doorgehakt en dus zit ik nu in Arnhem bij Pabo Arnhem.

Spijt?
Als ik eerlijk ben, heb ik geen moment spijt gehad van deze keuze. Niet dat ik de andere opleiding niet leuk vond, of de mensen niet aardig vond (sterker nog, de stapavondjes in Nijmegen staan nog goed in mijn geheugen gegrift), maar ik voel me hier bij de pabo wel meer op mijn plek (ondanks dat er zoveel vrouwen rondlopen). Het is niet dat ik iets tegen vrouwen heb (haha), maar het kan soms een enorm kippenhok zijn. En praten dat ze kunnen!? Of overal een probleem van maken, stress krijgen, en klagen  enz….
Maar toch kan ik het met elke juf in spé gelukkig goed vinden. En al zijn wij, de mannen, dan in minderheid, we slaan ons er wel doorheen!

Koffie!
Om even terug te komen op het ‘standaard leventje’, dat valt dus best mee. Met stages zit je weliswaar bijna de hele dag in hetzelfde lokaal, maar als leerkracht is het zoveel meer dan een som uitleggen, koffie drinken, een toets uitdelen, koffie drinken, toets nakijken, koffie drinken en de kinderen buiten laten spelen (en ondertussen koffie drinken). Naast een bakje koffie, de ene dag zonder, de andere dag met melk. Of juist een kopje koffie met suiker, is er zelfs nog meer. (voor de kenners is er ook vaak cappuccino aanwezig).

‘Broekie’
Nee, je hebt daadwerkelijk ook contact met kinderen. Het gaf al een kick toen ik op mijn allereerste stagedag als ‘broekie’ bij de kleuters (ja, als ‘broekie’ in het onderwijs  bij de ‘broekies’ in het onderwijs)  meester werd genoemd. Vanaf toen wist ik dat dit wel eens heel leuk kon gaan worden.

‘Kinderen zijn geniaal!’
En kinderen zijn geniaal… In de stageperiode kwam er een kind huilend naar me toe. Ik vroeg: ‘wat is er aan de hand?’. Het jongetje zei: “ik heb een liedje in mijn hoofd dat ik niet leuk vind”. Dat is toch geniaal? En oplossen was ook niet moeilijk; ik ging naast hem zitten en we hebben samen een vrolijk liedje over de herfst gezongen. Kind blij, Bart blij, probleem opgelost.

Nu lust ik wel weer een bakkie. Jullie horen van me!

Mocht je onverhoopt dusdanig veel interesse in mij hebben gekregen, dan ben ik ook te volgen op twitter (@blemans).

Meer informatie over Pabo Arnhem