Tijs Groot Wesseldijk, vierdejaarsstudent lerarenopleiding Duits

Elke zondag reis ik terug naar Nijmegen, om maandag niet extreem vroeg op te moeten staan voor stage. Als ik om 17:30 het station oploop is het al gezellig druk. Veel jongeren met koffers die ook teruggaan naar hun studentenstad. Er is altijd wel iemand om een praatje mee te maken en alleen reizen op zondag zit er bijna nooit in. Toch neem ik van de meeste mensen afscheid als de trein binnenrolt op station Arnhem centraal. Hoewel het altijd gezellig is, vind ik het wel fijn het laatste stuk even alleen te reizen. Ik pak de oortjes uit mijn tas en begin met lezen in mijn boek. Na enige tijd hoor ik een enthousiaste kinderstem door het geluid van mijn oortjes heen. Lichtelijk geïnteresseerd doe ik een oortje uit en luister naar waar het geluid vandaan komt.

Op een zitje voor vier zie ik een moeder met haar kind zitten, het jongetje zit voorover gebogen over een leesboek en leest voor: ‘’…. Bij .. de .. bak .. k .. BAKKER!’’ Het jongetje kijkt vol trots naar zijn moeder en schreeuwt het uit van plezier. Een ouder stel naast mij heeft ook al een glimlach op het gezicht gekregen.

‘’Oké, even een klein raadsel’’ zegt de moeder: ‘’Ik ben iemand, die de haren van mensen knipt’’. Het jongetje hoeft maar drie seconden na te denken: ‘’de kapper!’’.

‘’Heel goed, hoe spel je dat dan?’’ vraagt de moeder met een uitdagende blik. En het jongetje begint met spellen: ‘’ kuh… ah… puh… puh… eh…. rrr’’.

”Het bolletje van de ”b” is altijd naar rechts en die van de ”d” altijd naar links”

‘’Goedzo!’’ roept de moeder vol trots, ‘’maar welke kant moet dat bolletje van de ‘’puh’’ nou op?’’’. En op dat moment besef ik mij weer, hoe moeilijk het eigenlijk was om te leren lezen. Het bolletje van de ‘’b’’ is altijd naar rechts en die van de ‘’d’’ altijd naar links. Het boek wat ik aan het lezen was, lees ik door zonder er eigenlijk echt bij na te denken. Heb ik vroeger ook zo leren lezen? Het boek dat ik voor mijn neus heb liggen, stop ik met een dubbel gevoel weg, op het moment dat we Nijmegen binnenrijden.  Als ik naar de deur van de trein toeloop, werp ik nog even een blik op het jongetje, die met een fronsende blik verder leest in zijn boekje.

Eenmaal buiten vult mij een gevoel van blijdschap en loop ik met een glimlach het station uit. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest voor het onderwijs in Nederland.