Bahtiyar Koçan, docent Engels

Mijn tto-leerlingen moesten een project uitvoeren: een brief schrijven over ‘plagiarism’. Ik had mijn les voorbereid met een pakkende aandachtsrichter. Op het digibord had ik een videoclip klaargezet met daarin de top 10 van geplagieerde liedjes waarmee ik mijn les wilde beginnen. Veel van die liedjes waren liedjes die mijn leerlingen zeker zouden kennen.

Eén van mijn leerlingen, ik noem hem S., moet duidelijk zijn geworden waaraan ik aandacht wilde besteden, en zei: “Meneer, mag ik eens een keer leraar zijn, het lijkt me zo leuk, en dan kunt u even uitrusten.” Ik werd door zijn idee overvallen en een split second had ik een moment waarbij ik dacht: “Euh, wacht even.” Die impuls van leerling S. had ik niet zien aankomen en had ik niet in mijn gedegen lesvoorbereiding meegenomen. Een split second denken, en toen nam ik de juiste beslissing, althans die voor mij op dat moment juist voelde.

Leerlingen ‘tuk hebben’
“Of course, you can be the teacher, S.”, zei ik en nodigde hem uit om bij de docententafel te staan; ik ging op zijn plek zitten. Hij was ietwat overrompeld, want misschien had ie toch niet verwacht dat hij het mocht. Ik kon een klein binnenpretje niet onderdrukken en keek hem glimlachend aan. Het is zeer leuk als leraren leerlingen ook kunnen overvallen en je ze op een leuke manier ‘tuk hebt’. Daarna nam S. zijn rol in en begon met de introductie. Hij begon een mindmap op het bord te schrijven. Alsof het een natuurtalent was, vroeg hij op een heel ontspannen wijze aan de klas wat plagiaat was. Er ontstond een actief en interactief Hin-und-Wieder van vragen en antwoorden – in het Engels – tussen leraar S. en de klas. Ik zat op zijn plek, keek om me heen en genoot van wat zich in de klas afspeelde. De leerlingen deden mee, dachten na over de vraag en er was plezier. We hebben daarna nog naar de liedjes geluisterd. Hun liedjes waren soms covers van liedjes uit mijn middelbare schooltijd. De leerlingen en ik gingen op in de muziek.

Met het riet meebuigen
Ik gaf S. de ruimte en genoot van zijn moment. Na een minuut of tien rondde hij af met de woorden “And now back to Mr Koçan”. Wat ik als aandachtsrichter had voorbereid, zou goed zijn geweest. Maar dit optreden was dé ultieme aandachtsrichter, een cadeautje van mijn leerling aan mij, zonder dat ie er erg in had. Ik besefte dat ik weer iets meer kon loslaten. Vorig jaar zou ik nog veel eerder aan mijn lesplan hebben willen vasthouden. Nu was ik in staat om mee te buigen met het riet en te handelen op basis van wat de leerling en de klas nodig hadden. Meer en meer word ik de leraar die ik wil zijn. Wat is het bijzonder om leraar te zijn. En wat wordt het steeds leuker het spel te spelen.