Sofie Löffler, derdejaarsstudente Pabo

-Drama is leven waar de saaie stukjes uit zijn gelaten..-

Vuurwerk, herinneringen, mooie woorden, certificaten en een rode loper. Afgelopen maandag heb ik dan toch écht afscheid moeten nemen (helaas..!) van mijn minor ‘drama en theater in het onderwijs’. Een minor waarin ik grenzen ben overgegaan, nieuwe vriendschappen heb gesloten, mijn creatieve en flexibele brein heb laten werken, veel heb geleerd en vooral ontzettend veel heb genoten. Want genieten… dat was het zeker!Als ik terugkijk op mijn minor springt onze zelfgemaakte voorstelling ‘Julia on tour’ er voor mij echt uit. Een educatieve voorstelling over ‘anders zijn’ waar we een maand lang mee hebben getoerd langs basisscholen door heel Nederland. Tijdens het maken van deze voorstelling heb ik al ontzettend veel lol gehad met mijn medestudenten. We hadden er allemaal superveel zin in en gingen er vol voor. Dit is zo gebleven tot het laatste optreden. Tijdens het proces van de voorstelling heb ik vooral geleerd om creatief en flexibel te zijn. Vooral dat laatste was erg belangrijk want natuurlijk verliep niet alles even soepel als gehoopt … De ene keer stonden we in een rumoerige aula op te treden, de andere keer in een veel te klein speellokaal. Ook waren er scholen die zich niet aan de gemaakte afspraken hielden, waardoor wij bijvoorbeeld ineens heel weinig tijd kregen om alles op te bouwen. Maar ook tijdens het script schrijven of het decor maken moesten we creatief zijn. Hoe maak je een decor dat makkelijk mee te nemen is? Hoe zorg je dat het script aansluit bij de belevingswereld van de kinderen? Wanneer komt de boodschap ‘what’s wrong with just being you?’ echt over?

Tijdens de optredens merkte ik dat de voorstelling ons steeds meer eigen werd. De rollen pasten steeds beter bij ons en er kwamen steeds duidelijkere ‘typetjes’. Ook werden we steeds uitbundiger in het spelen en durfden we meer uit te proberen tijdens ons stuk. Zo bleven we elkaar uitdagen en bleef het ook voor ons spannend. Bovendien hebben we na elke week wel weer iets veranderd aan ons stuk. Het is immers een proces. Je weet van tevoren niet hoe het publiek zal reageren en met welke stukken je ze pakt. Je speelt en je verandert. Je speelt en je verandert weer. Vooral mijn opkomst als Salvador Dali heb ik vaak aangepast om het steeds nóg gekker en nóg uitbundiger te maken. Op het moment dat ik opkwam en de kinderen het uitschaterden, genoot ik. Hun gelach en enthousiasme om datgene wat ik speelde … daar kreeg ik zóveel energie van! Heerlijk!

De mooiste opmerkingen van een leerling naar aanleiding van onze voorstelling vond ik nog: ‘Ja maar als iedereen hetzelfde zou zijn, zou het ook saai zijn, dus anders zijn is juist goed.’ ‘Door jullie voorstelling weet ik dat ik mijzelf mag zijn als ik straks naar de middelbare school ga.’ Alhoewel de opmerking ‘mag ik jullie handtekening?’ mij zeker ook blij maakte. Wauw … ik voelde me even heel beroemd.. haha!

Zoals jullie lezen heb ik ontzettend veel genoten en geleerd. Geleerd van het uitproberen, het spelen, de reacties van de kinderen en van mijzelf en mijn medestudenten. Ik heb nog veeeel meer te vertellen over deze minor en deze voorstelling, dus mochten jullie interesse hebben, neem dan zeker een kijkje op mijn blog of neem even contact met mij op: https://detoneelwereldvansofie.wordpress.com/

Mochten jullie interesse hebben in deze minor, het is zeker een aanrader!

Want zoals Alfred Hitchock ooit zei, ‘drama is leven waar de saaie stukjes uit zijn gelaten’.

With love,

Sofie Löffler