De school in Managua

Jordy Verheijen, derdejaarsstudent Leraar Geschiedenis

Hola! Mijn naam is Jordy Verheijen, 24 jaar oud, derdejaarsstudent aan de ‘Lerarenopleiding Geschiedenis’ en momenteel woonachtig in Managua, Nicaragua. Dat lees je goed, in Nicaragua. In het kader van de minor ‘Onderwijs in internationaal perspectief’ geef ik namelijk vier maanden les op een basisschool in Managua. Daarvan zijn inmiddels twee maanden voorbij.

Buiten het feit dat ik de leerlingen iets probeer te leren, leer ik zelf ook veel van de bijzondere ervaringen die ik hier opdoe. Eén goed voorbeeld hiervan is onderstaande blog (die ik zo’n week geleden schreef) waarin niet alleen voor mij, maar ook voor anderen een wijze les in schuilt.

Ik ben inmiddels bijna twee maanden in Nicaragua. De oplettende lezer/volger van mijn blog weet dat ik nu dus op de helft zit van mijn avontuur. Ondanks dat ik thuis (lees: Nederland) af en toe wel mis, ben ik blij dat dit avontuur nog twee maanden voortduurt. Het avontuur kent namelijk héél veel mooie ervaringen die maken dat ik nog absoluut niet naar huis wil, zeker omdat er ongetwijfeld nog vele mooie ervaringen gaan volgen. Echter heeft alles een keerzijde; niet alle ervaringen zijn positief. Hier wil ik in deze blog aandacht aan besteden.

Eerst overigens nog even aandacht voor het hoogtepunt van mijn avontuur tot dusver. Vorige week heb ik namelijk samen met Marcin (die inmiddels weer terug is in Nederland) de vulkaan ‘Cerro Negro’ beklommen. Nu is het beklimmen van een vulkaan al iets wat zeer de moeite waard is, maar met deze vulkaan is iets bijzonders aan de hand. Deze vulkaan, de ‘Zwarte Heuvel’ in het Nederlands, is namelijk de enige vulkaan ter wereld waar je naar beneden kunt ‘vulkaanboarden’. Dit is een mengelmoes van sleeën en snowboarden, alleen dan van 675 meter hoogte. Ik wil niet overdrijven, maar dit was écht MEGA cool! Ik ging weliswaar één keer flink op m’n bek, maar dat mocht de pret niet drukken. Het ‘vulkaanboarden’ is een ervaring die ik nooit meer zal vergeten, iets wat overigens ook geldt voor mijn kompaan Marcin.

Maar het is zeker niet zo dat alles hier in Nicaragua rozengeur en maneschijn is. Het land is een van de armste landen van Amerika en dat maakt indruk op mij. Ik ben er ook van overtuigd geraakt dat je dergelijke armoede eerst met eigen ogen gezien moet hebben, wil je realiseren hoe erg het hier met grote aantallen mensen gesteld is. Ik zie veel mensen die op straat wonen en waar niemand naar omkijkt, ik zie duizelingwekkende kleine huisjes waar met soms wel tien mensen tegelijk in geleefd wordt en zo zie ik nog wel meer. Dit zorgt er (bijna, misschien wel helemaal) voor dat ik me schuldig ga voelen over de mogelijkheden die ik dan wel weer heb om rond te reizen door Nicaragua, de mooie dingen van het land te zien, etc. Ik ben in twee maanden op verschillende plekken geweest, waar andere mensen alleen maar van kunnen dromen. En juist dit maakt de mooie ervaringen ook wel dubbel.

Zeker omdat dergelijke armoede eigenlijk ook best wel dichtbij komt. De school waarop ik lesgeef is namelijk gelegen in een erg arme wijk. Het is niet voor niets dat de kinderen op school eten krijgen, omdat men er hier niet vanuit kan gaan dat de kinderen thuis iets te eten krijgen.

Des te knapper is het dat deze kinderen altijd super vrolijk rondlopen op school, veel liefde (in de vorm van duizend knuffels op een dag) aan Winny en mij geven, altijd een lach op hun gezicht hebben. Deze kinderen hebben geleerd om het plezier te zoeken in de kleine dingen, iets waarvan de kinderen in Nederland nog héél veel kunnen leren. En ik ook, eigenlijk iedereen in Nederland. Wij Nederlanders (ik hoor daar absoluut ook bij) zeuren over alles, terwijl wij eigenlijk alles hebben. Ik begin me hier in Nicaragua heel erg te realiseren dat het eigenlijk écht van de zotte is dat wij klagen over een televisie of PlayStation die even raar doet, over eten dat niet lekker is of, in het ergste geval, over een trein die vijf minuten te laat komt. Hier in Nicaragua hebben de meeste mensen niet eens een televisie of PlayStation en soms ook helemaal geen eten.

Gelukkig hebben de kinderen in ieder geval wel een school waar ze naartoe kunnen gaan. Waar ze leren lezen en schrijven, waar ze kunnen spelen met leeftijdsgenootjes en waar ze voorbereid worden op de toekomst. Salto Adelante, de stichting die deze school gestart is, verdient daarom een ontzettend groot compliment. Ik ben blij dat ik deel uit mag maken van de Salto Adelante-familie en ook iets kan betekenen voor de kinderen. En wat als ik terug ben in Nederland? Dan zal ik dat op een of andere manier blijven doen. En ik hoop dat er mensen zijn die, na het lezen van deze blog, daarbij willen helpen..

Adios Amigos y Amigas

P.S. Mocht je nou meer willen weten over mijn tijd in Nicaragua. Lees dan mijn al mijn blogs op: www.JordyinNicaragua.waarbenjij.nu