Door Linsey Quartel, HAN Pabo, Arnhem

We zijn nu al een tijdje terug. Ik heb kunnen bijkomen van een ontzettend drukke, leerzame maar vooral twee ontzettend indrukwekkende weken. Als mensen mij vragen wat nou het meeste indruk op mij heeft gemaakt antwoord ik: ’De trots die deze mensen hebben voor hun land’.

We hebben Izmir langzaam zien veranderen. Izmir leek langzaam rood te kleuren. Steeds meer Turkse vlaggen en portretten van Atatürk wapperden in de wind. Dit bleek allemaal te gebeuren voor de dag van het kind. Een dag ingesteld door Atatürk voor de kinderen, omdat zij de toekomst zijn.

We liepen met de groep naar een groot plein waar kinderen gingen dansen en zingen. Het duurde niet lang voordat wij als ‘toeristengroep’ waren opgemerkt door de Turkse media. We werden begroet met foto’s en filmcamera’s op onze neuzen. Nadat we een goede plek hadden gekregen waar we konden zitten begon het volkslied. Dat er zoveel kinderen met zoveel respect en trots het volkslied zongen gaf mij kippenvel. Niet te vergelijken met Nederland waarbij er tijdens een voetbalwedstrijd de songtekst van het Wilhelmus wordt geprojecteerd zodat tenminste iedereen mee kan zingen.

Deze ervaring had ik ook een week later in Mugla. We zaten vlak bij een basisschool waar iedere ochtend werd gestart met het zingen van het volkslied. Wanneer de leerlingen begonnen met zingen leek de tijd stil te staan. Mensen rond om de school stopten met lopen en auto’s stonden stil, allemaal uit respect voor het volkslied. Als het volkslied afgelopen was ging alles weer gewoon door.

Deze ervaring heeft mij laten inzien hoe trots deze mensen zijn op hun land. Ik denk dat we hier in Nederland nog iets van kunnen leren.