Tamara is vierdejaars student Pabo Groenewoud Nijmegen

Soms word ik echt aan het denken gezet. Vraag ik me af in wat voor wereld we eigenlijk leven en waarom er dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Door deze blog zal ik jullie proberen uit te leggen wat ik bedoel en de relatie proberen te leggen tussen onderwijs en maatschappij.

Net als in de uitverkoop
Tijdens de afgelopen leergroep, hebben we de opdracht gekregen om aan de hand van associatiekaarten onze stageklas in beeld te brengen. Zoals dat altijd gaat, vliegt iedereen op de kaarten af die op een tafel waren uitgestald. Ik moet dan altijd denken aan een stel vrouwen dat voor de deur van een warenhuis staat (zoals je dat altijd ziet in reclames) en wachten tot de deuren worden geopend om vervolgens toe te slaan en koopjes scoren tot ze er bij neer vallen.

Op dit soort momenten denk ik altijd; ‘Ik blijf nog wel even zitten, ga zo wel als het wat rustiger is’. Nou goed, daar word ik dan ook meteen voor gestraft. Als iedereen namelijk al geweest is, blijft er niet zo veel meer over. En dan natuurlijk ook nog klagen dat iedereen de leukste kaarten al uitgekozen heeft. Tja, eigen schuld. Nou goed, uiteindelijk heb ik toch een kaart kunnen uitkiezen.

De stekkertjes uit mijn klas
Ik heb gekozen voor een kaart waarop stekkertjes te zien zijn in een apparaat. Ik ken mijn stageklas nog niet zo heel lang, maar deze kaart vind ik bij mijn groep passen. De kinderen in mijn klas zijn namelijk als de stekkertjes in het apparaat; samen zijn ze verantwoordelijk voor het functioneren van het apparaat: de klas. Ieder draagt zijn verantwoordelijkheid en voelt zich verantwoordelijk voor de groep. Er is een samenhorigheidsgevoel en de kinderen respecteren elkaar.

Tijdens mijn eerste stagedag was ik verbaasd toen een leerling de klas binnen kwam (op maandagochtend, ik moet dan altijd nog even wakker worden ;-)) en al begon met het maken van de kring. Helemaal uit zichzelf! Als er een kind ziek is (of even naar de WC is) op het moment dat er opgeruimd wordt, worden de spullen van het klasgenootje netjes opgeruimd. Vanzelfsprekend zou je denken..Nou, ik heb het wel eens anders beleefd. ‘Heb ik toch niets mee te maken, is toch niet van mij?!’.

Terwijl ik mijn groep beschreef, kwam de docent van de leergroep bij ons zitten en luisterde naar mijn beschrijving. Toen ik klaar was zei hij: ‘Wat mooi, dat het zo gaat, zo idealistisch’. Dat vind ik zelf eigenlijk ook. Zoveel initiatief, verantwoordelijkheid, respect en zo sociaal. Eigenlijk te mooi voor woorden. Ik vertelde vervolgens dat ik denk dat het ook te maken heeft met het feit dat mijn stageschool een Jenaplanschool is. Waarop de docent zei: ’Ik heb het wel eens anders gezien. Dat zijn dan meer ‘Jena-van-planscholen’.

Het is dus blijkbaar toch best bijzonder dat deze kinderen zich zo ‘normaal’ gedragen.

De andere kant
Sinds 6 jaar woon ik nu in Nijmegen. Samen met mijn huisgenootjes heb ik een mooi pand in de Nijmeegse wijk Hatert. In 2006  werd Hatert (nummer 12 op de lijst van 40) benoemd tot probleemwijk van Nijmegen. Ook wel ‘aandachtswijk’ genoemd, we willen tenslotte positief blijven. Ik voel me op mijn plaats in onze straat, niets te klagen. Maar soms worden er wel eens mensen aangesproken. Wanneer ze hier dan niet direct op in gaan. Kan de knop opeens om slaan. Er wordt gescholden, gewoon omdat er geen antwoord gegeven wordt. Waarom kunnen we niet gewoon aardig zijn tegen elkaar en met een gerust hart over straat lopen?

Dan denk ik, waarom kunnen we niet allemaal een stekkertje zijn in zo’n apparaat, dat zou de wereld toch veel mooier maken? Dus mijn boodschap aan de maatschappij: Plug in en ga er voor!

Tamara

Meer informatie over Pabo Groenewoud Nijmegen