Lotte Hooghof, tweedejaarsstudent HAN Pabo

Stage, lessen op de Pabo, kinderen, beroepstaken. De afgelopen twee weken waren weer gevuld met de ‘gewone’ dagelijkse bezigheden. Afgelopen week was ik, samen met mijn klas van de Pabo, op bezoek bij een basisschool in Nijmegen. Voordat we naar binnenliepen vroeg Gijs aan mij: ‘Zouden we nou ook ontvangen worden met thee en allemaal lekkernijen?’

En toen ik even later met Jorn een rondje aan het maken was door de school, voelde het voor ons allebei weer even alsof we terug waren in Turkije. Wat deze keer wel fijn was, was dat we nu gewoon normaal met de kinderen konden communiceren. Ditmaal zonder dat we alles moesten uitleggen met handen en voeten.

Dat zijn twee aspecten van de reis die mij heel erg zijn bijgebleven. Overal waar we kwamen, op scholen, bij buddy’s, werden we verwend met eten en drinken. Op de scholen kregen we sterke zwarte thee met verschillende Turkse zoete en hartige hapjes. En bij de buddy’s werden drinken, zonnebloempitten, chips en nootjes op twee kleedjes op de grond neergezet. Dit terwijl we al een uitgebreid diner hadden gehad bij een restaurantje om de hoek bij één van de buddy’s. Het aanbieden van eten en is onderdeel van de gastvrijheid van de Turkse bevolking. Zolang alles maar naar je wens is en alles goed met je gaat, zijn zij ook blij. Dit was ontzettend mooi en warm om te zien en daardoor voelden wij ons ook allemaal zo ontzettend  welkom.

Het andere aspect, de communicatie, was ook iets waar we veel mee te maken kregen. Probeer maar eens te communiceren met Turkse kinderen die geen Engels kunnen. Op sommige momenten wilde ik graag tegen de kinderen zeggen dat ze goed hun best deden of ze vragen waar ze mee bezig waren. Op zo’n moment is de taalbarrière wel erg groot en dat is jammer. Nu probeerde je het met een lach of je duim opsteken. Het ene kind reageerde daar leuk op en lachte terug, het andere kind keek je juist heel erg bang aan.

Als je nu gaat kijken wie van de Turkse bevolking een beetje Engels kon praten, kom je meteen uit bij de studenten van de opleiding Engels en de leraren daarvan. Ondanks dat de taalbarrière hier en daar wat groot was, was het op veel momenten ook geen probleem. Iedereen vond het voor het begin van de reis erg spannend om in het Engels te praten, maar na een paar dagen stroomden de woorden bij iedereen wel vloeiend uit je mond.

Tot slot om mijn blog mee af te sluiten: Het was een ontzettend mooie reis met veel indrukken, die ik zelfs nu nog na twee weken af en toe moet laten bezinken.

Groetjes,
Lotte