Anouk Steemers, Lois de Boer, Lizzy Eggenhuizen, Sebastian Baeten, HAN Pabo Nijmegen

Onze titel is een citaat van een Marokkaans meisje van ongeveer 14 jaar oud. In het Engelse schrift stond deze zin onderstreept. Deze zin vonden wij bijzonder en wilden we graag met jullie delen. Dit komt omdat we raakvlakken met dit citaat in onze reis tegenkomen. Hieronder beschrijven we onze dag in het Atlasgebergte en leggen wij de link naar het citaat.

Vandaag gaan we naar Asni en Imlil, waar we een middelbare school en twee basisschoolscholen bezoeken. Op de middelbare school worden we hartelijk ontvangen door de directeur. De directeur loopt met ons mee naar de klaslokalen waar al les gegeven wordt. Wij bezoeken als eerste een Engelse les van een wat jongere lerares. Terwijl wij het lokaal inlopen kijken de kinderen van 14 tot 16 jaar ons aan met een grote glimlach.

Als we gaan zitten zien we sommige kinderen ons nog nieuwsgierig aankijken. De lerares gaat verder met haar les en schrijft haar zin af. Ze start met een activerende opdracht waarbij de kinderen aan elkaar vragen moeten / mogen stellen over hun hobby’s. Als de opdracht duidelijk is lopen wij door het lokaal om ons aan te sluiten bij de kinderen. Ze lachen naar ons en doen hun best om onze vragen te beantwoorden.

De lerares staat voor in de klas om een paar van onze vragen te beantwoorden. Zo wordt het voor ons duidelijk dat de leeftijd van de kinderen erg verschilt. Sommige hebben hun examen vorig jaar niet gehaald. Hierdoor moeten ze het jaar nog eens over doen. Andere kinderen zijn pas op een latere leeftijd naar school gegaan. Zij zijn ouder dan de rest.

Sommige kinderen vertellen onze antwoorden en namen als de lerares ernaar vraagt. De lerares heeft als enige de methode en wij zien dat de meeste kinderen geen schrift en / of pen (mee) hebben. De lerares is creatief en gebruikt de methode als hulpmiddel. We vinden het allemaal erg knap dat ze toch een beetje differentieert in de klas.

Daarna gaan we naar een basisschool in Imlil. Als we daar op de school aankomen, blijkt dat er geen leraren aanwezig zijn op de school. De kinderen zitten wel gewoon in de klas, netjes te wachten. Na enig overleg beslissen we om weg te gaan, we lopen een stuk naar beneden in het Atlasgebergte. Het is eindelijk lekker koel, en we genieten van de wandeling. Een stukje verderop gaan we wat eten. Als we aan het eten zijn, begint het heel hard te regenen. We vinden dit heerlijk, eindelijk wat koelte. Het gaat harder regenen, en een aantal van ons gaat toch maar naar binnen, sommigen dansen in de regen.

Dan rijden we terug naar Asni, om daar toch nog een basisschool te bezoeken. We zijn verbaasd over hoe stil de kinderen zijn, en hoe goed ze opletten. De leeftijden verschillen heel erg, er zitten kinderen van 10 jaar in de klas, maar ook kinderen van 15. De oudere kinderen zijn vaak blijven zitten, omdat ze niet meekomen met de rest, vandaar de leeftijdsverschillen.

Bovendien valt het ons op dat er veel meer jongens in de klas zitten dan meisjes. We vragen na waarom dit zo is. We krijgen te horen dat de moeders het lastig vinden om hun dochters naar school te laten gaan, omdat ze bang zijn dat ze verkeerde dingen leren. Ze zijn bang dat de traditionele verhalen onderuit worden gehaald. Voor ons is dit heel bizar, want educatie is het middel voor een betere wereld.

De kinderen die er zitten zijn erg gemotiveerd, al weten we dat er kinderen bij zitten die waarschijnlijk niet meekomen. De kinderen vinden het erg leuk dat we er zijn en we worden met een grote lach uitgezwaaid.