Laura Hammink, derdejaarsstudent lerarenopleiding aardrijkskunde

Buddy’s for life
Dinsdag 25 april 2017

Daar stonden we dan. Dertien studenten van verschillende opleidingen van de HAN. We kenden elkaar nauwelijks. Klaar voor onze grote reis naar Turkije. Iedereen had er zin in, maar het was nog wel een beetje onwennig.

Later in de week konden veel van ons zich niet eens meer voorstellen dat we elkaar voor deze reis niet eens kenden. We waren een hele hechte groep geworden. Tijd om nog meer nieuwe mensen te leren kennen! Onze Turkse buddy’s. Veel van ons hadden al een klein beetje contact gehad voordat we naar Turkije vertrokken. Dat dit uit zou lopen tot zo’n sterke band had ik niet verwacht.

We want to show you everything
Elif en Ipek waren mijn buddy’s. Gelijk al viel het me op dat ze zo ongelofelijk gastvrij waren. Ze wilden mij alles, maar dan ook alles, laten zien. Van de mooie parken en pleinen in de stad tot het cafeetje van hun oom waar ze elke zondag Turkse thee dronken. En wat me opviel was dat ze overal trots op waren. We werden van hot naar her gesleept om ons de mooiste toeristische, maar vooral ook niet toeristische plekjes te laten zien. Vooral de niet toeristische plekjes vond ik mooi. Bijvoorbeeld een café dat in een achtertuin van een huis gemaakt was. Aan de voordeur zag je niet dat dit een café was, maar als je de deur opende stapte je een echt café binnen.

De dagen dat ik met mijn twee buddy’s was heb ik zo veel gezien en zo veel gelopen. Te veel  om allemaal op te schrijven. Na een volle dag wandelen en ’s avonds een prachtige zonsondergang gezien te hebben kwamen we terug in hun huis. Het was inmiddels 1 uur ’s nachts, Tot diep in de nacht hebben we zitten praten over de politieke situatie in Turkije. Over de verschillen tussen onze landen, families, gewoontes enzovoorts. Heel veel dus. Ik voelde me zo op mijn gemak dat ik hier nog wel langer had willen blijven. Bij het afscheid nemen was de eerste vraag die ze me stelden: Wanneer kom je terug? Ze vertelden me dat ik ze altijd kon appen als ik in Turkije was en dat ik altijd langs mocht komen.

Niet alleen de buddy’s waren zo gastvrij, maar iedereen in Turkije was zo. Bij alle scholen die we bezochten kregen we thee met koekjes aangeboden en zelfs in winkeltjes kregen we Turkse thee. Iedereen wilde je graag helpen en probeerden je zelfs de weg te wijzen als je niet eens de weg vroeg en gewoon wat om je heen keek. Mensen liepen met je mee totdat je op de juiste plek was aangekomen en ook al konden veel mensen niet veel Engels, iedereen deed hard zijn best.

De gastvrijheid die ik in Turkije heb gevoeld was zo fijn. In Nederland zal ik zo’n warm onthaal en zo veel gastvrijheid zeker missen.