Deze blog is geschreven door tweedejaarsstudenten van de lerarenopleiding Nederlands. Zij schreven dit artikel voor het studentenblad STUD., dat wordt gemaakt aan de hand van het vak School en Media.

De uitspraak waar het misschien allemaal wel mee begon: ‘’Kun je misschien niet beter stoppen en een mbo-opleiding doen?’’ Een demotiverend eindgesprek in het jaar één zorgde ervoor dat Lisanne Christoffel zich minder zeker voelde over de keuze van haar studie. De inmiddels derdejaars studente biologie heeft na een dip van een jaar de draad weer opgepakt. 

Lisanne ging met gemak over naar leerjaar twee; op één vak na had ze alles gehaald. Toch zag ze er tegenop om haar propedeuse nog te halen. Haar studieloopbaanbegeleider kwam namelijk in het eindgesprek met een advies dat negatief uitpakte, wat Lisanne minder vertrouwen gaf in zichzelf. In datzelfde jaar kocht Lisanne een huis samen met haar inmiddels ex-vriendje. ‘‘Een half jaar lang waren we bezig met verbouwen. Ik ging minder naar de lessen en maakte toetsen niet, waardoor ik studiepunten misliep.’’ Halverwege jaar twee besloot Lisanne om helemaal niet meer naar de les te gaan, zodat ze zich op het huis kon richten: ‘‘Ik dacht: na de zomervakantie begin ik met een schone lei. Dat had ik nooit moeten doen.’’

Naast het studeren en verbouwen, heeft Lisanne altijd fulltime gewerkt in de horeca. Daarnaast vindt ze het sociale leven ontzettend belangrijk: ‘‘Als ik klaar was met werken, ging ik nog tot 03:00 uur ’s nachts naar vrienden. Ik heb geleerd om een planning voor mezelf te maken, met of zonder slb’er. Als je veertig uur wilt blijven werken, kun je een soort studievertraging inlassen. Op die manier is fulltime werken goed te doen.’’ Die vertraging heeft ze voor het komende jaar zelf ook ingelast: ‘‘Ik heb ervoor gekozen om WPL2b niet nu, maar volgend jaar september te lopen. Daarnaast doe ik volgend jaar ook mijn minor.’’

Lisanne bedenkt zelf wanneer ze wat wil inhalen. Plannen lijkt voor haar geen probleem meer: ‘‘Ik kan eigenlijk niet meer zonder mijn agenda. Ook heb ik mijn studieloopbaanbegeleider, Marnix, gevraagd om mijn planning eens in de acht weken te controleren. Als er iets niet goed gaat of ik heb een onvoldoende gehaald, voert hij een gesprek met mij, zodat ik weer even met beide benen op de grond kom te staan.’’

Hoewel Lisanne enerzijds een slb’er belangrijk lijkt te vinden, geeft ze anderzijds aan dat je niet afhankelijk moet zijn van hem of haar: ‘‘Een studieloopbaanbegeleider kan in situaties zoals de mijne wel iets voor je doen, maar ook zij weten niet altijd wat het beste voor jou is. Als student moet je aangeven wat je nodig denkt te hebben en wat je van hem of haar verwacht. Het enige wat je slb’er kan doen, is luisteren en uitzoeken wat voor hulp je nodig hebt.’’

‘‘Op een gegeven moment ben je je doelen kwijt.’’ Lisanne vertelt dat ze rust nodig had. Die rust vond ze onder andere tijdens haar werk: ‘‘Ik werkte in de horeca als kok. Je bent de hele dag stil, gefocust op je werk, waardoor je eigenlijk in je eigen wereld zit. Ik had op die momenten genoeg tijd en ruimte om na te denken over hoe ik mijn opleiding weer zou gaan oppakken.’’ Lisanne heeft een jaar de tijd genomen om alles voor zichzelf op een rijtje te krijgen: ‘‘Sommigen zeggen: ‘Een jaar is wel heel lang.’ Ik denk dat de tijd nemen alleen maar heel goed is. Ik ben nu ruim een jaar verder en voel soms nog steeds negatieve seintjes door mijn hoofd schieten. Gelukkig kan ik er nu beter mee omgaan.’’