Hallo,

Zoals beloofd ga ik mijn avonturen in Chiang Mai (Thailand) en de Thaise cultuur beschrijven aan de hand van de doelgroepen waar ik mee werk. Dit keer draait alles om het Juvenile Detention Center. Het is een plaats waar minderjarige jongens zitten die hun straf afwachten. Het is een soort voorstadium van de gevangenis, waar iedereen zijn best doet om te voorkomen dat de jongens daadwerkelijk achter tralies moeten leven. De meeste jongens brengen hier tijd door vanwege activiteiten rondom drugs en drank.

De groep waar ik mee werk bestaat uit 20 jongens tussen 13 en 16 jaar. We werken tijdens de workshops aan het vormen van identiteit, stressreductie en zelfreflectie. Zodra ik een stap binnen in het JDC zet, rennen er twee naar me toe om mijn spullen voor me te dragen. Hoffelijkheid wordt hier gewoon aangeleerd. Wanneer ik begroet word met een wai (een buiging waarbij je je handen samenvouwt). Ze buigen dieper dan ik buig om aan te geven dat ik een autoriteit ben en dat ze respect voor me hebben. Ook na het groeten, zorgen de jongens ervoor dat hun hoofd altijd lager is dan het mijne. Ze lopen altijd gebukt voorbij.  Ik wil ze graag rechtop zetten en zeggen dat het nergens voor nodig is, maar dan zou ik de Thaise cultuur weer niet respecteren waardoor ik er maar gewoon aan moet wennen. Ondertussen voel ik me wel schuldig dat ik met mijn 1.60 zo gruwelijk klein ben en daardoor die jongens waarschijnlijk rug- en nekklachten bezorg. Naast het buigen en bukken, laten ze op nog een andere manier zien dat ze respect voor me hebben. Wanneer ze me aanspreken plaatsen ze een P’ (spreek uit Pieh) voor mijn naam. Ik ben dus niet Inge maar P’Inge.
Mensen die dit respect kunnen verwachten zijn vaak rolmodellen, zoals leraren en politie, maar ook wanneer je oud bent of gewoon een heel erg witte huid hebt ga je dit tegenkomen. In de Thaise cultuur wordt een witte huid als een schoonheidsideaal gezien. Waar wij in Nederland spray-tan hebben, hebben ze in Thailand allerlei middeltjes om een hagelwitte huid te krijgen. Rijkdom wordt namelijk met een witte huid geassocieerd, waar een gebruinde huid aan arbeiders wordt gelinkt. Aangezien mijn huid bijna licht geeft en glittert in de zon word ik hier bijna vereerd. Ik heb dit Thaise schoonheidsideaal nooit een probleem gevonden totdat een Afro-Amerikaanse kunstenaar bij ons team aansloot. Dan merk je de nadelen van deze opvatting. Een aantal Thai wilden niet met hem samenwerken, namen geen voorwerpen van hem aan en werden zichtbaar ongemakkelijk van zijn aanraking.
Is dit dan puur cultuur of schijnt hier racisme doorheen?

Inge