Samen met een groep andere vrijwilligers en Marcos, een salesiaan uit Quito, die overigens echt een mega lieve man is, zijn we richting het project Centro de Referencia Casa Don Bosco in de wijk Nigeria gereden. Nigeria is de naam voor één van de drie eilanden die onderdeel maken van de Isla Triniteria. Dit is een sloppenwijk dat sinds 2002 is ontstaan door de toestroom van immigranten met Afro-Amerikaanse afkomst. Dit gebied is geoformologisch gevormd en ontstaan door de Estero Salado, een riviermond waarbij verschillende rivieren en de zee samen komen, ook wel een estuarium genoemd. Door de druk van het samen komen van deze verschillende wateren is er een grote hoeveel modder zich gaan ophopen wat uiteindelijk heeft geresulteerd in drie eilanden. In 2002 waren dit nog letterlijk enorme modder bulten. De huizen destijds in deze nederzetting waren volledig van bamboe. Nu wordt er ook veel steen en golfplaten gebruikt. De restanten van deze eerste huizen zijn nog goed zichtbaar tijdens de boottocht die werd verzorgd door een lokale bewoner. Wat opmerkelijk was tijdens deze vaart, was het enorm moderne Jezus standbeeld van koper en marmer van wel 40 meter hoog tussen al de armoede. Een surrealistisch beeld dat me altijd zal bij blijven. De huizen zijn veelal op bamboe palen bebouwd waarvan er vaak rotte tussen zitten. Ook de vervuiling is een gigantisch probleem. Omdat de inwoners hun behoefte en afval jaren lang en tot op heden nog steeds in de rivieren dumpen is het gebied totaal verontreinigd. Gelukkig heeft de Guayaquilse overheid deze plek erkend en geïnvesteerd in infrastructuur en milieuorganisaties saneringen uitgevoerd van de oevers van de Estero.
We hebben helaas niet een heel groot stuk kunnen lopen door de wijk i.v.m. onze veiligheid. Wat wel opviel is de Afrikaanse invloed in de wijk, mooie schilderingen en kleurrijke huizen. Wat trouwens zeker niet in iedere straat het geval is. Zo viel mijn oog op een wat leek geïmproviseerd kinderdagverblijf. Een ruimte van misschien 6 m2 aan de voorkant van een huis aan de straat met een hek ervoor. De creativiteit waarmee oude versleten autobanden en andere materialen waren benut was werkelijk fascinerend. Ik kreeg spontaan zin om mezelf op te sluiten in deze ruimte en er een namiddag te verblijven.
Na de vaart hebben we een paar uur gespendeerd op het project van Don Bosco dat aan de rand van de Nigeriaanse buurt aan het water ligt gevestigd. Don Bosco biedt op dit project naschoolse opvang aan in de vorm van activiteiten en huiswerkbegeleiding. Bij aankomst waren de kinderen net klaar met studeren. Marcos besloot spontaan om al de kinderen in een kring te laten staan om vervolgens te zingen en dansen met ze allen. Het was interessant om te zien hoe deze activiteit in een soort van vanzelfsprekendheid resulteerde in dat de jongens, inclusief ikzelf (al was ik laat van begrip), op het voetbalveld eindigde en de meisjes bleven dansen. Misschien in dit wel heel normaal maar van op het een op het andere moment was ik zo goed als de enige man die nog tussen de dames stond.
De omgeving is een weerspiegeling van het gedrag dat de jongens vertonen op het project. Dit reikt uit tot het omgaan met hygiëne tot het fysieke contact. Ik ben dankbaar dat ik dit met eigen zintuigen heb mogen ervaren. Natuurlijk is gedrag vanzelfsprekend een reactie op je omgeving, opvoeding en het sociale systeem waaruit je deelneemt, valt dit te verantwoorden en heeft alles een reden. Het blijft bijzonder om je hier zelf in te bevinden en een kleine, maar met grote impact, ervaring uit mee te nemen.
Tjerk van Heck