Hallo!

Deze keer ga ik wat vertellen over de vele weeshuizen in Thailand. Art Relief International werkt samen met een aantal weeshuizen in Chiang Mai. Gemengde weeshuizen, weeshuizen met kinderen die door de regering gered zijn van human trafficking, weeshuizen voor alleen jongens of meisjes of weeshuizen vooral kinderen met een geestelijke of lichamelijke beperking.
Bij een weeshuis moest mijn innerlijke psycholoog meteen denken aan allemaal kleine Oliver Twistjes in nachtmerries van Roemeense weeshuizen: eenzaam, ondervoed, onderontwikkeld. Mijn hart maakte dan ook een vreugdesprongetje toen ik zag hoe het er echt aan toe ging. De kinderen vormen voor elkaar een groot supportnetwerk en hebben verder eigenlijk alles wat hun hartje begeert. Natuurlijk was het ideaal geweest als deze kinderen allemaal in een normaal gezin konden opgroeien, maar als dat kon zaten ze natuurlijk niet daar.
In Thailand bestaat er namelijk niet zoiets als pleeggezinnen, gezinscoaches, maatschappelijk werkers en de hele mikmak. Zodra het in een gezin niet goed gaat, op welk gebied dan ook – dit is meestal financieel overigens, dan is een weeshuis het redmiddel. Soms brengen de ouders de kinderen hierheen en in sommige gevallen is de regering ingesprongen.

Baan Nokkamin is zo’n weeshuis dat gevuld is met meisjes die door de regering gered zijn van human trafficking. De jongste dame daar is nog maar 6 jaar oud. Deze meisjes worden door hun ouders naar de stad gestuurd om geld te verdienen. Dit is bijna niet mogelijk zonder diploma dus is vaak de enige ‘optie’ prostitutie. De meisjes die dit weigeren komen dus niet aan geld en kunnen daardoor niet meer bij hun ouders terecht, waardoor de regering inspringt. De meisjes worden zo zelfstandig mogelijk opgevoed. Ze draaien zelf het weeshuis en zorgen voor elkaar onder supervisie van een Thais echtpaar. Daarnaast gaan ze uiteraard naar school en worden ze door de regering financieel gesteund totdat ze van de universiteit afstuderen. Het zijn overigens allemaal meisjes die uitblinken in hun studie omdat ze zo dankbaar zijn voor de kansen die ze gekregen hebben. Het is dan ook niet vreemd om te horen dat onze kunstworkshops voor Baan Nokkamin gericht zijn op toekomstplannen, identiteitsvorming en zelfreflectie.
Oja : misschien denk je nu dat die ouders monsters zijn, maar ze weten nu eenmaal niet beter. Hier wordt overigens aan gewerkt en het aantal meisjes die dit overkomt worden steeds lager en lager. Driemaal hoera!

Inge