50 cultuurshocks verder maar hier zijn we dan, ons eerste verhaaltje.

Vertrokken vanuit Schiphol, kwamen wij 18 uur later aan op Manila Airport. Onze eerste cultuurshock was een feit. We maakten kennis met de Filipino time. De taxi kwam na een uur eindelijk ons ophalen. Daarna kwam gelijk cultuurshock twee; het verkeer. Alles stond vast, iedereen gaat zijn eigen gang, van 4-baans wegen maken de Filipijnen er 6, de claxon wordt non-stop gebruikt, iedereen gaat van links naar rechts en verkeersregels kennen ze niet. Door deze chaos lagen er 6 mensen op 50/50. Nu denken jullie zeker, wat bedoelen jullie hiermee… Onze gids zei dit elke keer als er een ambulance langs kwam, want deze mensen hebben 50% kans om het ziekenhuis te halen door het verkeer.
Tijdens deze rit kwam ook al cultuurshock 3 aan de orde. Vriendelijk wezen wij het aanbod van eten af, echter 3 uur later na aankomst stond er een hele tafel met eten voor ons klaar. Geluk bij een ongeluk het smaakte goed en we hebben dan ook netjes ons eten opgegeten.

community. Mensen leven hier in huizen van afval zoals hout, plastic en zeil. Deze huizen staan op en aan elkaar en zijn soms zelfs 3 hoog, wij snappen niet hoe deze huizen kunnen blijven staan. Dit betekend ook dat wanneer er storm of harde regen is, deze huizen worden verwoest en deze mensen opnieuw “dakloos” worden. Tot onze verbazing staan er luxe producten zoals brommers en tv’s in huis en hebben alle mensen elektriciteit. Dit bleek achteraf een ‘Philipino secret’ te zijn, waarschijnlijk afgetapte elektriciteit en gejatte spullen. Hieruit blijkt ook weer dat mensen alles doen om te overleven. We dachten dat dit erg was, maar zo bleek de volgende dag, het kan nog veel erger… Hier zagen wij hoe mensen op het water en onder de brug leefden. Hier hebben wij kennis gemaakt met een aantal families waaronder de familie die op een drijvend vlot op het water woonde. Ze leefden hier met 8 mensen op 14 m², het was een open ruimte waar alles gedaan werd. Een van de kinderen van deze familie was ziek, zij vroegen ons om 500 peso/10 euro, zodat zij naar het ziekenhuis konden gaan. We voelden ons een beetje voor het blok gezet maar wisten wel dat we dit gelijk wilden doen… Al wisten we niet waar het geld terecht zou komen.

Natuurlijk heeft Manila ook zijn mooie kanten, zo kwamen we tijdens het introductieprogramma na twee uur in een privé jeepney aan in Antipolo. Dit zijn de bergen van Manila, met natuur, schone lucht, ruimte en een echt inheems volk. Dit volk leeft zonder elektriciteit en

Wat bij ons veel indruk heeft achter gelaten is de gevangenis voor kinderen. Toen wij binnen kwamen zagen wij drie hokken/kooien van elk 25m². Deze hokken waren afgesloten met tralies. In totaal verblijven hier 27 kinderen, opgedeeld in drie groepen van 19 jongens, 14 jongens en 4 meiden. In dit hok speelt hun hele leven af, zoals eten, slapen, douchen, toiletgang en af en toe als ze geluk

hebben een activiteit. Het enige stukje zonlicht wat binnen komt is vanuit een klein strookje onder het raam. We gingen bij de jongens naar binnen en achter ons werd direct de deur op slot gemaakt. We hebben wat activiteiten gedaan met deze kinderen, als wij door onze knieën gingen kwam er een zure penetrante geur je neus binnen. Bijna misselijk makend. We stonden versteld dat deze kinderen als nog kunnen blijven lachen in deze omstandigheden. We waren ervan geschrokken dat een meisje van zes en een jongen van acht hier verblijven omdat zij niet meer weten waar zij wonen. Hier verblijven zij totdat hun ouders hun op komen halen, maar de kans is klein dat dit ooit gebeurd. Rond lunchtijd werd het eten uitgedeeld wat wij voor de kinderen hadden meegenomen. Hierbij kwam de corruptie om de hoek kijken. De helft van het eten werd gewoon opgegeten door het personeel. Achteraf hoorden wij dat dit vaker gebeurt en dat dit hier de normaalste zaak van de wereld is. Geen wonder dat de kinderen zo dankbaar waren en ons maar al te graag terug wilden zien

komen. Toch zijn wij blij dat wij iets voor hun hebben kunnen betekenen, ook al weet je wat de realiteit voor hen is.

Wij hebben 10 indrukwekkende dagen gehad in Manila, dit hadden wij niet willen missen. We hebben veel gezien, gehoord en gedaan. Wat wij in het hele land zullen blijven ervaren zijn de vriendelijke gastvrije mensen die hier wonen.

Op dit moment wonen wij al twee weken in Lapu-Lapu-City. Toen wij hier aan kwamen ontvingen wij gratis en voor niks onze 50ste cultuurshock. “Waar zijn wij beland?!”. Wij wonen hier met z’n drieën in een kamer van 12 m². De kamer ligt in een community van zelfgemaakte huizen, tussen de hanen, honden en katten. Onze kamer bestaat uit een stapelbed en een matras dat op de grond ligt. Verder wordt de ruimte gevuld door een koelkast, tafel en een klein wastafeltje/keuken. Je kunt er met z’n drieën de kont niet keren. Onze super de luxe badkamer van 2 m² bestaat uit een douche en een wc. De douche is een emmer koud water met daarin een schep zodat we het water over ons heen kunnen gooien. Dezelfde schep gebruiken wij om de wc door te spoelen, het toiletpapier moet in de daarvoor bestemde afvalbak.
In middels twee weken later zijn wij aan deze cultuurshock gewend en vinden wij het een hele ervaring dat wij op deze manier mogen leven. 

Wist je dat…
• Wij om vijf uur worden gewekt door de kraaiende hanen of de muziek van onze buren.
• Er nu al kerstmuziek op de radio is.
• Iedereen ons overal aanspreekt en ons een gwapa vindt.
• Wij altijd ons wc papier mee hebben, omdat ze dat hier niet gebruiken.
• Een brood hier nog duurder is dan een liter fles rum.
• Filipijnse mensen overbezorgd zijn.
• De neus van de Filipijnse vaak ´bloed´, dit omdat ze geen Engels willen spreken.
• Dat je hier bijna niks kan kopen zonder whitening