Op 13 februari 2019 ben ik aanwezig geweest bij de masterclass genaamd Je kunt (het) ook anders zien

Tijdens deze masterclass vertelde Ellen Zieleman onder meer haar levensverhaal. Ze is slechtziend geboren omdat haar moeder tijdens de zwangerschap waarschijnlijk met rode hond in aanraking gekomen is. Als gevolg daarvan zijn haar ogen niet volledig ontwikkeld. Op latere leeftijd is Ellen blind geworden. Uiteindelijk zijn haar ogen operatief verwijderd omdat ze heel veel pijn aan haar ogen had.

Ellen is inmiddels 56 jaar oud. Ze is getrouwd en heeft 3 kinderen en 5 kleinkinderen. Ellen vertelde over haar leven als slechtziende.  Omdat ze een bril droeg, kostte het haar als klein meisje heel veel moeite om geaccepteerd te worden door haar klasgenootjes. Vanaf een jonge leeftijd voelde zij zich al alleen en eenzaam. Dit was ook in de rest van haar leven een thema.

Ze had een droom om tolk te worden omdat je daar geen ogen voor nodig hebt. Op de opleiding tot tolk werd ze echter niet aangenomen omdat ze niet representatief genoeg was. Dit was voor haar  een enorme tegenslag en teleurstelling.

Ze heeft daarna voor een andere opleiding gekozen en haar diploma gehaald. Eenmaal klaar met de opleiding is ze gaan solliciteren. Ze heeft maar liefst 480 sollicitaties en 51 gesprekken gehad bij verschillende bedrijven, maar werd overal afgewezen.

Door al deze teleurstellingen en tegenslagen achter elkaar is Ellen depressief geworden. Ze had veel boosheid, verdriet en machteloosheid. Na een periode van depressiviteit kwam Ellen tot het inzicht dat ze te veel met haar beperking bezig was en letterlijk en figuurlijk niet meer kon zien wat ze nog wel allemaal kon. Ellen heeft toen psychologische hulp gezocht en gekregen. Dit heeft haar heel erg geholpen en daardoor is ze  een positiever mens geworden.

Daarnaast vertelde Ellen over hoeveel meer energie handelingen, die door ons met het grootste gemak worden gedaan, haar kosten. Wat ik heel interessant vond was toen ze vertelde over hoe ze de weg vond.  Omdat zij zich door haar handicap niet visueel kan oriënteren, maakt zij bij het vinden van de weg gebruik van het type wegdek. Zo wist ze bijvoorbeeld dat ze om bij de supermarkt te komen op het zandpad rechtsaf moest en dan weer bij de klinkertjes links. Als ik er zo over nadenk ik dat natuurlijk super logisch maar ik had hier in ieder geval nog niet eerder bij stilgestaan.

Haar (klein)kinderen en haar man zijn echt haar trots. Je kon ook zien aan haar dat ze er heel erg blij van werd. Voor Ellen is ook haar blinde geleiden hond belangrijk. Ze sprak met zoveel lof en blijdschap over haar hond en vertelde hoe dankbaar ze was dat die aan haar was toegewezen en dat de hond zo’n grote steun was.

Ook liet Ellen een aantal hulpmiddelen voor visueel gehandicapten zien. Ze had bijvoorbeeld een apparaatje waarmee ze labeltjes voor op kledingstukken of verschillende kruiden  kon inspreken.

Ellen heeft aan het eind van haar verhaal aan ons studenten, nog een aantal tips gegeven over hoe je iemand die blind of slechtziend is, het beste kan benaderen. Je kan iemand bv niet uit de wachtkamer roepen en dan hopen dat diegene bij jou terecht komt. Je zal die persoon van dichtbij moeten benaderen en aan de hand moeten meenemen.

Ook vertelde ze over hoe lastig het voor blinden en slechtzienden is om licht te verdragen en dat je daar dus rekening mee moet houden op het moment dat je een raam in je praktijkruimte hebt.

Deze tips waren voor zowel de verpleegkundige-, ergotherapie- als de fysiotherapie studenten heel waardevol.

Op dit moment staat Ellen veel positiever in het leven, ze is bezig met vrijwilligers werk en is heel erg blij met haar leven nu.  Ze zei tijdens de workshop: ‘het zicht werd steeds slechter maar ik werd steeds positiever’.

Ik denk dat dit voor de ergotherapeuten heel interessant is om te horen van iemand, waar hij of zij precies hulp bij nodig heeft. Daarnaast was het voor mij en studenten van andere opleidingen denk ik heel interessant om te horen hoe je iemand die blind of slechtziend is het beste kan benaderen.